www.radartutorial.eu www.radartutorial.eu Urządzenia radiolokacyjne

SCR-268

Krótki opis radaru, dane techniczno-taktyczne

Rysunek 1: SCR-268

Rysunek 1: SCR-268

Specyfikacja techniczna
Pasmo częstotliwości: 205 MHz
(pasma VHF)
Okres powtarzania impulsów: 244 µs
Częstotliwość powtarzania impulsów: 4 098 Hz
Szerokość impulsu (τ): 6 ±3 µs
Czas odbioru sygnału echa:
Czas zwrotu:
Moc impulsowa: 75 kW
Moc średnia:
Zasięg instrumentalny: 22 mi (≙ 36 km)
Rozróżnialność w odległości:
Dokładność / Błąd określania: ±183 m, ±1°
Szerokość wiązki anteny: 12°
Liczba ech odebranych - sondowań:
Liczba obrotów anteny radaru:
MTBCF:
MTTR:

SCR-268

SCR-268 był radarem pracującym w paśmie VHF do wyznaczania celów dla dział przeciwlotniczych i ustawiania reflektorów flakowych. Na początku nie osiągnięto jeszcze dokładności w naprowadzaniu na cel i trzeba było używać reflektorów ognia. Później, przy minimalnym nakierowaniu, osiągnięto dokładność pozwalającą na bezpośrednie naprowadzanie dział. Był to pierwszy radar dla armii amerykańskiej, używany od maja 1938 r. do połowy 1944 r. Produkcję seryjną (39 sztuk od 1941 r.) podjęła firma Western Electronics.

Nadajnik był samospełniającym się oscylatorem strojonym z 16 triodami w obwodzie pierścieniowym. Antena nadawcza składała się z układu dipoli 4 × 4 umieszczonych przed kwadratowym płaskim reflektorem. Antena odbiorcza dla płaszczyzny pionowej składała się z matrycy dipolowej 2 × 6 zamontowanej tuż obok anteny nadawczej. Antena odbiorcza dla płaszczyzny poziomej składała się z układu dipoli 6 × 4 zamontowanego na wysięgniku po drugiej stronie anteny. Poszczególne rzędy promienników mogą być zasilane w fazie (w celu poszukiwania celu) lub w opozycji faz (w celu dokładniejszego określenia minimalnego kierunku). Procedura ta została nazwana „przełączaniem płatów“ („Lobe-Switching“). Celowniki były wskaźniki typu „A” z dużą przysłoną chroniącą przed światłem (mankiet przypominający gogle nurka).

Źródła: